“Wat een mooie hond.” “Wat een lieve hond.” “Wat een goed getrainde hond.” Dit zijn toch wel de meest gehoorde opmerkingen als ik mijzelf vergezeld door Nike in het openbare leven begeef.
Uit ervaring weet ik inmiddels dat u daaraan voorafgaand al een kort en hevig proces heeft doorgemaakt. Als u mij tegenkomt raakt u meestal even stil, kijkt u geboeid naar het kunstige vloeiende werk van mijn hond en hoe hij mij vakkundig over straat manouvreert. Vervolgens raakt u ontroert en in verwarring tegelijk. U wil zo graag uw bewondering uitspreken maar u mompelt hardop de tekst die u leest op het uniform van mijn hond. “Hmmm niet aaien….ik snap het wel hoor, maar ik vind het zo jammer….” Met heel uw hart vindt u dat u er toch rechtstreeks wat van moet zeggen en u roept vol verrukking uit: “Wat een lieve hond!”
Meestal kijk ik even glimlachend uw kant op, bedank u en loop door.
Deze dag gebeurde er wel iets heel bijzonders.
Door een woonwijk met smalle stoepen liepen Nike en ik naar huis. U was druk bezig aan de buitenkant van de tuin. Er ontstond een mooie wisselwerking tussen mijn hond en u. Mijn hond had uw rommel op de stoep allang gedetecteerd en had in zijn hoofd al een plan hoe mij langs de puinhoop op de stoep te navigeren. U zelf vond het vervelend dat ik het niet zag en omdat u zich bezwaard voelde begon u driftig met het aan de kant schuiven van al uw spullen. Op het moment dat wij elkaar passeerden lag er nog slechts 1 attribuut op de stoep. Nike liep er probleemloos langs.
U keek en werd van ontroering week in buik en benen. “Mevrouw! Mevrouw! Mag ik u wat vragen? Wilt u nog even terug komen en dit nog eens overnieuw lopen maar dan met meer spullen van mij verspreid op de stoep?”
Normaliter hou ik hier helemaal niet van. Tenslotte zijn mijn hond en ik geen clown en acrobaat die uit het circus zijn gestapt en nu op straat hun kunstjes vertonen. In dit geval voelde ik uw oprechtheid in uw houding en in uw stem. “Nou vooruit, zei ik, voor u maak ik een uitzondering”
Ondertussen was u al bezig om al uw attributen uit te spreiden over de stoep. U stond op. “Ik heb echt zo ontzettend veel bewondering voor u en uw hond”, zei u. Inmiddels was ik aangekomen op mijn startpositie en gaf Nike het commando om te gaan lopen. Dit keer kon Nike niet doorlopen over de stoep. Keurig ontweek hij met een boog de attributen, een klein stukje via de straat, en weer terug naar de stoep, zijn weg vervolgend. “Keurig manneke, goed gedaan.” Ik aaide Nike even over zijn rug en liep verder.
Achter mij hoorde ik u verrukt van ontroering. “Oooh wauw! Uw hond luistert beter dan mijn vrouw!”
Uw dag kon niet meer stuk en eerlijk is eerlijk, mijn dag eigenlijk ook niet meer dankzij dit compliment. Maar of dit ook gold voor uw vrouw……?
