Sinds deze zomer kent iedereen hem. De ‘eikenprocessierups’ Een piep klein rupsje die samen met duizenden soortgenoten samen op een eik gaat zitten wachten tot ze ontpoppen tot nachtvlinder.
We weten het allemaal. Die haartjes….. daar kan je zoveel jeuk van krijgen dat het allergische reacties op kan roepen. Maar wist u ook dat zo’n rupsenkolonie je hele dag in de soep kan gooien?
Op veel plekken op internet viel te lezen; “Vermijd het bos! i.v.m. de eikenprocessierups” Het bos waar ik wekelijks loop was ook aangetast. Braaf vermeed ik het bos. Maar na 2 weken ging ik mij toch wel zorgen maken waar andere hondenbezitters hun hond dan uitlieten want zoveel losloop gebieden heeft dit dorp niet. “Joh je kan gewoon naar het bos hoor! Iedereen loopt er! Een beetje uit de hoek blijven bij de Konijnenberg maar verder kan je er prima lopen.”
Het klonk erg aanlokkelijk. Zal ik dan toch maar? Ik vind het eng. Ik ben bang dat ik al spelend met mijn hond sta uit te puffen met mijn hand in een nest rupsen omdat ik het lint niet heb gezien. Maar goed, als iedereen er loopt…..?
Vol goede moed vervolgde ik mijn weg naar het bos. Er was slechts 1 probleempje….. Ik loop een vaste route in het bos. Alleen dan, ken ik de weg. Wijk ik af van de paden dan is dit een enorme aanslag op mijn oriëntatie. Laten die rupsen nu net onderdeel zijn van mijn vaste route en ik moest op zoek naar een alternatief. Tijdens een ‘helden’moment besloot ik na het oversteken van de grote laan niet rechts maar links te gaan en via de tennisbanen weer terug.
Trots op mijn eigen gedachten bleek de uitvoering helemaal niet zo simpel. Op een voor mij totaal onherleidbaar punt vroeg ik wanhopig aan Siri op mijn telefoon waar ik was. “In het wandelbos Groenendaal”, antwoordde Siri. Nou dat had ik ook zelf nog wel kunnen bedenken stomme telefoon, maar fijn om te horen dat ik niet inmiddels ergens in Maastricht ben beland! Dan maar Google Maps. De satellieten konden mij echter niet vinden en Google vertoonde geen enkel pad in het bos. Daar had ik dus ook al niets aan…..
Kennelijk was ik de enige die mijn hond dit leuke pad gunde, want er was geen mens te bekennen. Dan maar een stukje doorlopen…..
Eindelijk…. een passant. “Ah meneer, ….Kunt u mij vertellen waar de grote laan is in het bos?” “Ja hoor, die is daar!” U zwaaide als een groot fietswiel met uw arm alle kanten op. “Waar is daar meneer?”
“Nou gewoon, die kant ongeveer op”, antwoordde u. “Oké hartelijk dank voor dit verfrissende antwoord en een fijne dag”
Mijn irritatie wegbijtend liep ik maar door op mijn ingeslagen route. Mijn bosrondje duurt normaal 3 kwartier. Voor de rups was ik bereid mijn rondje in te korten en de route af te snijden maar inmiddels liep ik anderhalf uur en had ik nog altijd niet de uitgang van het bos gevonden. Die rups liet mij inmiddels flink dwalen in het bos.
Er zat niets anders op dan de vrije tijd van mijn hond voortijdig beëindigen en hem om hulp te vragen. Meestal heeft hij op vermoeiende momenten nog de beste ideeën van ons twee.
En zowaar, 20 meter verder zet mijn hond mij keurig bij de uitgang van het bos.
