Op het balkonnetje in de trein naar Amersfoort neem ik de tijd om even rustig een extra tuig met camera zo groot als een grote dobbelsteen, op de rug van Nike te bevestigen. Nike stond door het dragen van zijn eigen uniform al in de werkmodus. Hij laat het bevestigen van de camera dan ook gelaten toe.
Als heuse regisseur weer ik wat ik op beeld wil hebben. Het is een drukbezochte trein en op dit tijdstip is het ook druk op het perron met instappende mensen. Een minuutje beeld schieten van werkende Nike die mij veilig door de drukte navigeert. Dat trekt kijkers voor de filmpjes op sociale media.
De deuren gaan open en snel start ik de camera. U bent allen met slechts 1 ding bezig en dat is binnen de daarvoor bestemde tijd de trein in of uit stappen. U heeft geen oog voor een lopende camera en de vraag of u uit beeld blijft.
Dan slaakt u mij passerend ineens een verrukte kreet. “Oh kijk! Die hond draagt een camera!” Ik kijk nog niet op. Het is een regelmatig terugkerende constatering waar ik me niet meer door af laat leiden.
Dan besluit u mij toch, heel kort even aan te schieten. “Is hij een ‘echte’ cameraman mevrouw? “Ik lach, “Ja cameraman Nike is een hele echte cameraman!” U reageert verrukt. “Oh wat onwijs gaaf zeg! Dus u maakt speelfilms?” Ik lach, eigenlijk heb ik geen tijd en wil doorlopen. Ik maak me er maar even makkelijk van af. “Jazeker maar meer kan ik er niet over zeggen, u ziet het vast ooit in de bioscoop.”
Een tweede poging om de camera aan te zetten om wat beeldmateriaal te maken. Ik moet snel zijn, de drukte op het perron wordt rap minder en het fluitje is zojuist gegaan.
“Mevrouw mag ik u wat vragen?” …….. Ik doe de camera maar weer uit.
“Ik werk bij een bedrijf wat dashcams ontwikkeld voor vrachtwagens. Ik ben erg geïnteresseerd in het filmen wat u doet met uw hond.
Na een leuk gesprek met u scheidden onze wegen en zet ik de camera aan. Over een totaal verlaten perron zoekt Nike zijn weg naar de lift. Of we hiermee de bioscopen halen betwijfel ik. Gelukkig blijven er nog vele momenten over die het filmen waard zijn en waarmee ik het werk van Nike kan laten zien. Dus… wie weet…. Tot ziens ….
