Enkele weken geleden vroeg de wethouder mij mee te gaan naar een cursus. Niet vanwege het onderwerp van de cursus maar omdat we samen wilden kijken hoe inclusief de samenleving van ons dorp in 2018 eigenlijk is. De cursus werd gegeven in een bestaand maar toch gloednieuw gebouw….
U voelde zich enorm trots! U was een van de vrijwilligers die uit 130 reacties op een advertentie op gesprek mocht komen voor een fantastische vrijwilligersbaan. In het nog te openen gebouw was iedereen welkom. Van jong tot oud. Diverse organisaties maakten gebruik van het gebouw en ook inwoners van het dorp konden er gebruik van maken. U had bij aanvang van uw functie een gesprek gehad. Wat hield de functie in en hoe straal je gastvrijheid uit. U had er zin in vandaag. Samen met uw 2 andere collega’s stond u in een rijtje naast elkaar bij de desk vlak na de voordeur.
Ah een dorpsbewoonster! U keek naar uw collega’s. Wie was er aan de beurt? U collega’s bleven staan en lachten vriendelijk maar deden niets. Oke, het was duidelijk…. U was aan zet! Een beetje vreemd was het wel dat uw collega’s niet reageerden. Ze zagen het toch? Vrouw met hond? Het is een openbaar gebouw! Vroeger mochten er geen honden in en nu ook niet. U besloot in uw pauze uw collega’s hier wel even op aan te spreken. Eerst die vrouw sommeren om weg te gaan!
“Mevrouw u heeft een hond!” Verbaast keek ik naast me…. “Verrek zeg, ja dat klopt.” U klonk nogal boos dus ik zette mijn gezicht direct weer in de plooi. “Uw hond mag er niet in mevrouw!” “Meneer het is een blindengeleidehond!” “Uw hond is ook een hond mevrouw en honden mogen er niet in! U heeft nu dus een probleem en hoe denkt u uw probleem nu op te lossen?!”
U was goed op dreef. Eindelijk eens een andere casus dan mensen vriendelijk gedag zeggen of mensen de weg wijzen. Deze bezoeker vroeg om aktie in de tent. En het zou u vast gaan lukken!
Verbaast over uw stelligheid keek ik u aan. “Meneer ik heb helemaal geen probleem….”
“Jawel hield u vol, dat heeft u wel.” “Meneer ik heb geen probleem, ik heb wel een cursus hier in het gebouw”, zei ik met moeite om vriendelijk te blijven. “De cursus organisatie en de wethouder weten dat ik kom en dat ik mijn hond meeneem.”
U wilde ademhalen om mij er nogmaals flink van langs geven toen u achter mijn rug de wethouder het pand zag binnen komen. Shit…. Daar ging uw stoere verhaal voor bij de borrel vanavond…. En…. In de plooi….. “Kan ik je misschien naar de lift helpen en wil je hond boven misschien een bakje water? “Naast een aantal andere mensen schoven ook u en de wethouder aan bij de cursus. In de pauze kwam u schoorvoetend naar mij toe. “mogen blindengeleidehonden wel vaker ergens naar binnen mevrouw?” “ Jazeker, antwoordde ik u, er is zelfs een VN verdrag toegankelijkheid waarin staat dat hulphonden overal mee naar binnen moeten kunnen. “ “Ik wist dat echt niet zei u, ik had nog nooit een blindengeleidhond ergens gezien. “
Zo leert u nog eens wat tijdens uw vrijwilligerswerk!
En ook de cursus als mystery guest was geslaagd. Daar was ik geen uitzondering in de groep heb ik net als ieder ander geleerd om een leven te redden. En Nike? Nike stond als hulphond een week later boven aan de agenda van de wethouder bij de evaluatie van de vrijwilligers. Hulphonden zijn welkom staat er als eerste in het huishoudelijk regelement.
