Stress

Column Dominieke Bos Iedere week breng ik een bezoek aan een fysiotherapeute. De balie en het zitje van de wachtruimte bevinden zich in een hele grote hal.

Het is er druk als ik aankom, en dat om 9 uur ’s morgens. Rondom de leestafel zijn nog wel wat stoelen vrij. Op het commando voor mij de lege plaats te zoeken loopt Nike langs alle stoelen rond de leestafel. Ik had het al gezien. Er waren 2 plaatsen vrij. Nike had de lege plaatsen niet als leeg gedetecteerd en liep op mijn aansporende woorden verder de hal in op zoek naar andere mogelijkheden om op te gaan zitten. Vol enthousiasme liep hij van het kinderzitje via de boekenkast naar een joekel van een plant. Daar bleef hij staan en keek me aan of hij zeggen wilde “Kijk vrouwtje, ik kon niet kiezen hoor maar deze plek is toch echt de mooiste!” Lachend stuurde ik Nike terug naar de leestafel. Inmiddels was het hem wat makkelijker gemaakt. Vier lege plaatsen.

Het waait al dagen als we terug naar huis lopen. De eikenboom werd gemotiveerd al zijn blad op de stoep voor mijn huis te deponeren.

Mijn man had wel een paadje geveegd maar Nike had dit als onvoldoende beoordeeld om te gebruiken onder werktijd want het was geen meter breed.

Voor een opgewaaide stapel blaadjes bleef hij staan, nadenkend over de best gekozen oplossing. Toen ik hem sommeerde weer in beweging te komen besloot hij direct dat het niet anders kon dan via de rijbaan. Op de eerste 20 meter lag toch echt te veel blad. Eenmaal op de stoep koos hij voor het huis van mijn buren wat hij als eerste tegen kwam. Bij de voordeur bleef hij staan. “Zo vrouwtje! Al die huizen zien er toch hetzelfde uit dus wat maakt het uit. Deze deur was als enige wel bereikbaar. “Liefdevol aai ik hem over zijn kop, maar als ik koffie wil zal ik Nike toch echt even zelf een handje moeten helpen naar het volgende huis.

In de supermarkt vraag ik Nike ‘de balie’ te zoeken. Nike sluit aan bij de eerste beste rij. Langzaam schuifelen we naar voren. Als we bijna aan de beurt zijn hoort hij het goed. We staan bij de verkeerde kassa. Zijn favoriete kassière zit op een heel andere plek. Als Nike uit zichzelf wil omdraaien naar de kassière van zijn dromen wijs ik hem toch echt even terecht. “Ja hallo potverdorie, en weer helemaal achteraan sluiten zeker!” “Jij bent lekker!”

Al die stoelen, deuren en kassières…… Nike is een held maar ook gewoon een hond! Zolang hij mijn veiligheid niet in gevaar brengt…….