Waarschijnlijk schieten er hele wilde avonturen in uw gedachten bij het lezen van de titel van mijn blog. Ja, vorige week vrijdag ging ik op wereldreis. Tenminste, zo voelde dat voor mij…..
Ik ben iemand die altijd op zoek is naar mogelijkheden. Op zoek naar nieuwe stappen, uitdagingen, grenzen verkennend en grenzen verleggend. Misschien weet u het nog. Mijn eerste stap op mijn wereldreis ging naar Zandvoort, toen ik mijn blindengeleidehond Nike net een aantal dagen had. Vol euforie dat ik zelf, zonder hulp, aankwam bij het strand.
Vorige week was ik toe aan stap 3 op mijn wereldreis. Ik ging zelfstandig op reis naar Groningen waar mijn schoonmoeder woont.
Weken lang heb ik de tijd genomen om mijn reis voor te bereiden. Naast google streetview heb ik ook een aantal zienden en visueel gehandicapte Groninger stationkenners geraadpleegd.
Mijn schoonmoeder vond het maar niets. Veel te spannend. Zij was te slecht ter been om mij te redden van de ondergang en mocht van mijn man en mij geen andere hulptroepen inschakelen. Sommige plannen in het leven slagen juist niet als je er hulp bij krijgt.
Gelukkig kon ik rechtstreeks van mijn opstapstation naar Groningen. In de eerste klas coupe was het rustig. De spraakberichtjes, die ik mijn supportende vrienden stuurde, verraadden voor mijn mede passagiers beetje bij beetje mijn reis.
U zat naast het gangpad en sprak mij aan. “ Ik begrijp uit je geapp dat je in Groningen stad moet zijn. Als je wilt zet ik je even snel op de juiste bus hoor. Ik moet ook op dat zelfde busplein met een bus.” Zonder iets te zeggen keek ik een tijdje door het raam naar buiten. Het aanbod was wel zo verleidelijk. Maar ik maak deze reis niet om hulp te aanvaarden. Ik maak deze reis om te kijken of ik het zelf kan en hulp kan vinden op de momenten dat ik mij hulpeloos voel. Ik heb Nike, mijn hond, mijn voorbereidingen. Het moet gewoon goed komen. En zo niet, dan wil ik dat zelf ervaren.
Ik draaide mij om. “ Dank u wel meneer, ik vond uw aanbod zo verleidelijk, maar ik heb besloten om het niet aan te nemen.” Even reageerde u verbaast. Een gehandicapte die uw aardige hulp afwees, dat moest even verwerkt worden.
“Ik had ook prima met mijn man samen met de auto kunnen gaan meneer. Ik maak deze reis in het kader van het verkennen en verleggen van mijn grenzen.” U stelde nog vele vragen en ik beantwoordde ze allemaal. “Dames en heren, we naderen station Groningen”, schalmde de conducteur door de intercom. We stonden op en ik keek nog even achterom. U beantwoorde mijn blik met 2 duimen in de lucht en de woorden “ Go GIRL!” Ik was blij dat ook u overtuigd was van mijn wens.
Mijn grote avontuur begon! Met de meute mee verliet ik het station. De meute splitste zich in bus en fiets. Dat was makkelijk. Op het busplein blokkeerde een harmonicabus de looproute waardoor ik direct gedesorrienteerd achter de bus langs liep. Nike zette mij bij een electriciteits huisje. “ Kom maar even op adem vrouwtje….” Daarna herpakte ik mij weer en liepen we naar het buseiland. Even de vraag naar het juiste letter en het juiste busnummer en 4 minuten later stapte ik in de bus. De euforie overspoelde mij toen ook bleek dat de spraak hard genoeg stond en ik vanzelf de haltenaam hoorde, waar ik uit moest stappen.
Bij de uitstap halte stond zoals afgesproken geen schoonmoeder. Ook daar had ik geen hulptroepen nodig. Het park waar Nike altijd uitgelaten wordt , werd binnen een seconde door Nike herkend.
Ik bel aan en mijn schoonmoeder doet open. Met tranen van trots in onze ogen omhelzen we elkaar.
“Hier ben ik dan!”
