Op mijn terugweg van het bos naar huis moest ik een drukke weg oversteken. Nike zette mij keurig in de juiste positie. Op het moment dat het veilig klonk gaf ik hem het commando om over te steken.
U bleek al een tijdje naast mij te hebben gestaan. Ik had u totaal niet opgemerkt. Aan de overkant bleken wij last te hebben van dezelfde beperking en bleek u mij pas te hebben opgemerkt nadat ik Nike zijn werk commando gaf. U bleek het leven inmiddels ruimschoots geleefd te hebben en leunde op uw witte rollator met rode ringen.
‘Tegen wie had u het, wilde u weten? Ik loop met mijn blindengeleidehond mevrouw, antwoordde ik’ Bij die woorden smolt uw hart en raakte u niet meer uitgesproken.
‘Mijn zoon wil morgen KNGF Geleidehonden gaan bellen om een hond aan te vragen. Ik ben 96, ziet u, ik heb nog een heel leven voor me. Een blindengeleidehond lijkt mij zo fantastisch. Ik wandel namelijk iedere dag van mijn appartement naar het bos, ziet u, daar blijf ik jong bij. Mijn zoon zegt dat een blindengeleidehond mij goed zou kunnen helpen daarbij.’
Ik val u even in de rede. ‘Wat lief dat uw zoon zo meedenkt mevrouw! Zo’n hond wil u graag helpen op straat.’ In mijn gedachten zag ik echter wel de nodige taferelen die niet goed afliepen maar ach…. Waarom zou ik een wens van u en uw zoon in de weg staan.
‘Geleidehonden gaat u wel vragen of u genoeg werk heeft voor de hond?’ Verrast keek u op: ‘Werk???? Kind mijn laatste werkdag is al zo lang geleden, dat kan ik me niet eens meer herinneren!’
‘Nee antwoord ik lachend, dat begrijp ik, maar bezoekt u bijvoorbeeld wel eens mensen of gaat u overdag wel eens naar een club?’
‘Nee, kind, antwoordde u resoluut, daar ben ik veel te oud voor. Ik loop mijn dagelijkse ommetje en verder blijf ik thuis.’ U nam even de tijd om Nike en zijn veilige aanpak te complimenteren. Nike ontroerde u, dat was duidelijk. Ik wenste u succes met alles en u antwoordde dat u vanmiddag nog uw zoon opdracht zou geven om KNGF Geleidehonden te bellen zodat u ook een geleidehond zou ontvangen. Wijselijk hield ik mijn mond en vertelde u dat ik weer door ging lopen. U stond op van uw rollator zitje en kwam ook in beweging. Vooraan Nike en ook wij kwamen in beweging.
Enkele seconden later en vele meters achter mij, hoorde ik uw zachte oude stem. ‘Gaan al die honden zo hard mevrouw?’
‘Iedere hond heeft zijn eigen tempo”, antwoordde ik. ‘Mijn hond is moe, hij gaat momenteel niet zo hard voor zijn doen.’
Verschrikt keek u op. ‘Maar zo hard ga ik zelf niet meer! Als ik bel vraag ik wel om een ‘slowmotion hond’
