Het was winteravond toen ik op weg ging naar mijn afspraak. Nike goed verlicht en dus goed zichtbaar zou ik denken. Eenmaal een eind op pad voelde ik dat mijn geleidehond Nike onrustig werd in het tuig.
“Hup jong… ga door!” De onrust hield niet op, sterker nog, Nike probeerde zich in alle bochten te wringen om de hond die op hem afgelopen was, toch keurig te negeren. Niet heel veel later hoorde ik uw stem redelijk dichtbij. “Hallo, mijn hond komt even gezellig kennismaken!” “Mijn hond is aan het werk meneer, het is mijn blindengeleidehond.” U bracht uzelf in positie en zette uw eerste snoekduik in, in een eerste poging uw 8 maanden oude ‘spring-in-het-veld‘ te pakken te krijgen.
Mislukt….. nog maar een poging…. In de positie….mislukt…
Langzaam raakte mijn geduld op. Nike werd belemmerd om door te kunnen lopen met een jonge hond hangend aan zijn kin. Geïrriteerd zei ik “Haal uw hond weg alstublieft! “
Derde poging….. hebbes….. gauw dan toch maar aan de riem. “Je mag zo weer los hoor schatje!”
“De winkelstraat is aanlijngebied meneer!” Even was het stil. U weet het wel maar u vindt dat u tot de maatschappij behoort voor wie die regels niet gelden. Dan besluit u toch om mij bij wijze van afscheid nog antwoord te geven. “Mijn pup kan hier niks aan doen mevrouw! Het is uw hond die zo lekker ruikt.…….“
Terwijl ik normaal goed gehumeurd en vriendelijk ben werd laat op de avond, op mijn terugweg naar huis, in een fractie al het positieve in mij weggejaagd. Weer een onrustig zwalkende Nike. En niet veel later weer een hond die het nodig vond om loslopend ons lastig te vallen. “Rot op!!!! Naar je baas!!!” Woedend ging mijn irritatie tussen mijn geleidehond en uw ongehoorzame loslopende hond in staan.
Dit keer was u sneller met het verjagen van uw huisgenoot uit de comfortzone van mijn hond. Maar of u en uw hond geleerd hebben om in de toekomst rekening te houden met uw omgeving betwijfelde ik toen ik uw reactie even rustig emotioneel stond te verwerken.
“Maar mijn hond kon hier niks aan doen mevrouw! Uw hond liep gewoon in de weg!“
