Het was vuilnisophaaldag in het dorp. Dat betekent met Nike slalommend over stoep en straat naar het bos en weer naar huis.
Deze dag was het druk op straat. De stoep was smal en Nike besloot dat het niet anders kon dan slalommend via de straat de bakken te passeren. Nike schrok, net toen hij besloot weer een paar passen via de straat te moeten zetten kwam er een enorme tractor aan. Gelukkig stonden we nog op de stoep. Nike deed van schrik even een stapje achteruit. U reed achter de tractor en deed uw raampje open. “Mevrouw, uw hond moet allemaal vuilnisbakken passeren maar ik zie dat hij over de straat gaat en dat is echt veel te gevaarlijk hoor. U mag met deze hond beslist niet op de openbare weg komen. “Ik haalde adem om antwoord te geven maar kreeg geen kans een woord uit te brengen…. U ging nog een stapje verder “U moet echt van de dokter binnenblijven mevrouw, zei u” Deze hond kan u misschien wakker maken maar hij kan niet op de openbare weg!” “Wacht! Ik help u wel even want zo kan u echt niet verder!” Midden op de weg met een flinke rij auto’s achter u zette u uw auto stil. U stapte uit en greep mij bij mijn arm. “Het hoeft nie”…. Maar ik kreeg totaal geen kans om wat te zeggen, laat staan om te vluchten uit uw armen. “Wat moet ik met uw hond”, vroeg u? “Helemaal niets”, zei ik snel voor mijn mond weer gesnoerd werd. Tegen Nike zei ik snel dat hij moest volgen terwijl ik hem aan de riem meenam.
Toen u de controle over mij en de situatie had leek u weer wat tot rust te komen. U haalde diep adem en vertelde dat er 4 vuilnisbakken op de stoep stonden. “Ah net zoveel als op de heenweg” zei ik. Het geluid van inmiddels toeterende automobilisten drong net als mijn verzet niet tot u door. “Waar moet u eigenlijk heen?” “Ik ben op weg naar huis. U kunt me bij de zebra loslaten.” “Oh nee geen haar op mijn hoofd riep u uit! ““Waar moet u heen? ““Ik woon vlak achter de winkelstraat mevrouw” De moed zakte u bijna in de schoenen. “Hoe hebben ze u bij zo’n drukke straat kunnen laten wonen” riep u uit! “Nou daar heb ik de hond dus voor”, zei ik in een verwoede poging tussen uw relaas te komen en om voor mezelf en mijn geleidehond op te komen. “Geen sprake van!” Ik zet u in de meest rustige straat die ik kan vinden en dan bel ik wel uw familie die u dan maar moet komen halen! Het stille zijstraatje hebben we niet gehaald. Ineens drong het tot u door dat al het getoeter voor u bedoeld was. Uw auto stond immers nog altijd midden op de rijbaan stil zo’n 150 meter achter ons.Zoals u mijn leven binnenstormde als een windhoos, zo ging de storm ook weer liggen. Nog voor ik iets kon zeggen of u kon bedanken was u weg gerend naar uw auto. “Kom Nike, vooraan! Zoek de zebra! “En na een winkelstraat vol obstakels plofte Nike thuis lekker neer. “Lekker gewerkt hé manneke! Je hebt het goed gedaan!
