Vandaag 105 jaar geleden, op 17 maart 1919, werd de Amerikaanse jazzzanger, pianist en songwriter Nat King Cole geboren: in de wieg gelegd voor gospel en uitgegroeid tot dè superster van de jaren veertig en vijftig, die zelfs 27 na zijn dood nog 7 Grammy Awards wist te winnen, samen met zijn dochter Natalie: Unforgettable!
(tekst: Wim Meijer)
In de wieg gelegd voor gospel
Met een vader als predikant in de True Light Baptist Church en moeder als organiste in dezelfde kerk, was voor Nat de weg geplaveid naar een carrière in de kerk- en gospelmuziek. Op zijn 12e bespeelde hij al het kerkorgel. Maar daar bleef het niet bij, want vanaf zijn 24e bespeelde hij een miljoenenpubliek.
Nat “King” Cole zelf wist aanvankelijk niet zeker in welk jaar hij geboren was. Zoals veel zwarte kinderen uit arme families in het zuiden van Amerika in die tijd, had hij geen geboortecertificaat. Wat hij wel wist was dat hij geboren was op St. Partrick’s Day, dus 17 maart. Het was uiteindelijk zijn biograaf Daniel Mark Epstein, die een formulier ontdekte van een volkstelling uit 1920, waarop vermeld stond dat de familie een zoon had die Nat heette en die in 1919 geboren was. Hiermee ontstond zekerheid over Nat’s geboortedatum.
Jazz, Gospel en Bach
Nat was het vierde kind uit een gezin met 6 kinderen, en hij had van zijn moeder Perlina de muziekgenen meegekregen. Zij leerde Nat al op jonge leeftijd piano spelen. Als vierjarig ventje zong hij al “Yes, We have no Bananas”, waarbij hij zichzelf (tweehandig!) begeleidde op de piano. En in de jaren daarna leerde Nat alles spelen; van kerkmuziek, Jazz en Gospel tot klassiek werk van Bach tot Rachmaninoff.
Bronzeville
Ondanks de voorliefde van zijn ouders voor kerkmuziek en klassiek, ging de interesse van Nat vooral uit naar Jazz. Dat had ook alles te maken met het feit dat zijn broer Eddie toen al een bekende jazzband had: de ‘Rogues of Rhythm’. Daarbij woonde de familie Coles in de wijk Bronzeville van Chicago, een wijk die eind jaren twintig beroemd was om het nachtleven en de Jazz clubs. Aan het begin van zijn tienerjaren sloop Nat dan ook vaak het huis uit om bij de clubs rond te hangen en te luisteren naar jazzmuzikanten zoals Louis Armstrong of Earl Hines.
Van Royal Dukes tot King Cole Trio
Al op zijn veertiende vormde Nat een band, bestaande uit 14 orkestleden: The Royal Dukes. En toen hij met deze groep vooral als pianist veel succes kreeg, kwam zijn oudere broer Eddie (bassist) naar Chicago om met hem te gaan optreden. Met nog vier andere jazzmuzikanten vormden zij een nieuw sextet, de Eddie Coles Solid Swingers, kregen een contract voor een half jaar in de Panama club en maakten hun eerste platenopnames met de nummers “Honey Hush, Thunder Bedtime” en Stompin’ at the Panama”.
Het avontuur met de Eddie Coles Solid Swingers duurde tot 1936. Toen vertrok Nat naar Los Angeles, en vormde daar met Oscar Moore en Wesley Prince het King Cole Trio. Het grote succes voor dit trio kwam in 1943 met het nummer ‘Straighten Up and Fly Right’. Het werd Nat’s eerste nationale hitsong, gebaseerd op één van zijn vaders preken en op een bekend zwart volksverhaal. Met deze en meerdere trio-opnamen trad hij toe tot de groten van de jazzwereld.
Ballads
In 1945 besloot hij echter een uitstapje te maken buiten de jazz en ging zich meer richten op het zingen van ballads. Het bleek een gouden greep, want zijn herkenbare baritonstem zorgde voor de verkoop van miljoenen platen, waarmee hij dè superster werd van de jaren veertig en vijftig.
Vanaf 1946 kreeg het King Cole Trio een wekelijkse radioshow van 15 minuten, en toen Nat King Cole in 1948 een wereldhit scoorde met het nummer Nature Boy, was zijn naam ook internationaal voorgoed gevestigd.
Solo
Het King Cole Trio bleef bestaan tot 1951. Nat merkte dat het publiek zijn solo-optredens met een Big Band meer waardeerde dan zijn Jazzmuziek met het Trio. Toen hij een megahit scoorde met het liedje “Mona Lisa”, besloot hij het trio te verlaten. Deze beslissing bleek een keerpunt in zijn carrière en vele hits volgden, zoals “Unforgettable”, “Ballerina”, “When You’re Smiling”, en “Those Lazy, Hazy, Crazy Days of Summer” en “When I fall in love”.
Nat King Cole Show
Naast het zingen breidde Nat zijn ambities ook uit naar de filmindustrie en trad op in “The Blue Gardenia” en “Small Town Girl” en in het televisiedrama “Song for a Banjo”. Daarnaast had hij vanaf 1956 een eigen show op NBC televisie, The Nat King Cole Show. Hierin traden veel van Nats vrienden uit de muziekwereld op, zoals Frank Sinatra, Harry Bellafonte, Ella Fitzgerald en Sammy Davis Jr.
Zij deden dat voor weinig of geen salaris omdat de show geen sponsors had. Bedrijven durfden het programma niet te sponsoren uit angst voor hun klanten in het zuiden van Amerika, die geen zwarte mensen op de televisie wilden. Uiteindelijk moest Nat door geldgebrek het programma in december 1957 stoppen.
Longkanker
Het muzikale succes van Nat King Cole duurde tot eind 1964. In de periode van 1 tot 3 december van dat jaar nam hij het album “L-O-V-E” op. Het zou zijn laatste album worden. Al in oktober was bij Nat longkanker vastgesteld. Sinds die tijd had hij al verschillende behandelingen ondergaan. In december, kort na de opnamen van L-O-V-E, kwamen de artsen tot de conclusie dat de snelgroeiende vorm van longkanker niet meer was te stoppen.
Het roken van 3 pakjes Kool-mentholsigaretten per dag, had duidelijk de destructieve uitwerking op het lichaam van de beroemde zanger niet gemist.
Op 15 februari 1965 stierf Nat King Cole op 45-jarige leeftijd in het St. Johns Hospital in Santa Monica (Californië) Hij werd begraven in het Freedom Mausoleum in het Forest Lawn Memorial Park in Glendale (Los Angeles).
Unforgettable
Zesentwintig jaar later, in 1991, bracht zijn dochter Natalie een album uit met liedjes van haar vader. Bij het nummer “Unforgettable” werd haar stem gemixt met die van haar vader. Het duet werd een enorme hit en zowel de single als het album wonnen maar liefst zeven Grammy Awards in 1992.
