Wij ontmoetten elkaar in het uitlaatgebied. Beiden vielen we voor de schoonheid van elkaars hond.
U had een werkelijk prachtig roodbruin gekleurde labrador uit de jachtlijn waarmee u ook fanatiek de jachttraining deed. U viel voor mijn zachtaardige- geliefde- slanke- en glimmende Nike, die het vak blindengeleidehond uitoefent als hij niet in het bos loopt of op de bank ligt.
Diep in uw hart had u eigenlijk geen kaas gegeten van het fenomeen blindengeleidehond. Echter in een goede conversatie is het een beetje een domper om zo voor de dag te komen. Terwijl wij genoten van het spel van de twee honden groef u in uw herinnering naar wat u wist over de blindengeleidehond, om daar vervolgens weer op in te kunnen gaan.
“Goh, dat hij blindengeleidehond is, dat zie je helemaal niet zo op het eerste gezicht aan hem!?” “Nee dat klopt mevrouw, hij is nu ook vrij, zijn uniform ligt in de auto. Hij is nu gewoon even huishond die geniet van de natuur en van spontane vriendschappen”, zei ik.
“Vindt u het nou niet moeilijk om iedere keer na een jaar de hond weer weg te doen en te wennen aan een nieuwe hond?” Als gebruiker van een geleidehond die nu even niet in functie was moest ik even uw vraag op me in laten werken. Nu was ik degene die even snel moest schakelen in mijn hoofd.
“Ah”, zei ik. “U bent in de war met het puppy-pleeggezin dat de hond opvoedt. Zij brengen de hond na een jaar weer terug naar school. “Nee werkelijk niet”, zei u. “De vrouw die ik ken draagt ook een bril en op het dekje van haar hond staat dat je hem niet mag aaien. Zij doet ieder jaar haar hond weer weg.” “Bent u dan niet in de war met de pensionering van de hond? Dat deze vrouw zo’n hond niet een jaar maar meerdere jaren heeft?” Maar nee u bleef erbij. Deze vrouw deed ieder jaar haar hond weg en dan kreeg ze een nieuwe hond.
“Ik benijd uw kennis niet hoor”, besloot ik maar te antwoorden. Ik zou een hond na een jaar nooit weg kunnen doen. Nike blijft de komende jaren lekker bij ons wonen.
Inmiddels waren we bijna aanbeland bij de parkeerplaats waar de auto stond. Bij de hem aangeleerde plaats meldde Nike zich keurig zodat ik zijn riem aan de halsband kon haken. U besloot uw hond ook alvast aan te lijnen.
Plots stond u stil en sloeg uw hand voor uw mond. “Jee Ruud moet je kijken! Wauw wat een prachtig gezicht! Die hond is een echte blindengeleidehond Ruud en hij is nu voor die mevrouw aan het werk!” Verbaast keek ik om me heen alsof het even niet over mijn hond ging. In mijn linkerhand Nike aan de riem zonder uniform aan. Rechts van mij, mijn eigen man.
Te verbaasd om van kreten tot woorden te komen kon ik alleen maar denken….. “Dan is uw jachthond vermoedelijk alleen maar jachthond als hij slaapt…..”
