Dominieke Bos schrijft over haar belevenissen als visueel gehandicapte met haar blindengeleidehond…
Blue Monday
Heeft u ook weleens zo’n dag dat de aantrekkingskracht van het bed groter was dan uw weerstand ertegen. De wet van Murphy bepaalde dat alles op de grond moest belanden, zelfs de navigatie de weg niet wist en de koffie niet aan te slepen was?
Wist u dat zelfs mijn hond af en toe overvallen wordt door dit soort dagen? Nog moe van het spelen en werken van de dagen ervoor valt soms zomaar ineens zijn navigatietalent in het water. Soms komt hij er gewoon even niet zo snel op wat links is of rechts. Die slaat hij dan maar even over. Na 4 keer hetzelfde commando begon het weer te dagen. “Oh wacht…. Links…. Ja die! “
Onlangs liepen we onze wekelijkse route naar de fysiotherapie. Winkelstraat oversteken, woonerf door, straat oversteken en nog een woonerf over. Hij heeft de route al minstens 40 keer gelopen en aan de omstandigheden is niets veranderd. Met de flat waar de fysiotherapie in huist in het vizier moesten we nog 1 woonerf over. Ineens stond Nike stil, keek me aan en draait me met een ferme bocht naar rechts. Vreemd, met mijn beetje restvisus had ik geen grote obstakels waargenomen. Hij zal wel meer gezien hebben dan ik. Rechtdoor konden we blijkbaar niet. In mijn gedachten resette ik mijn route en zocht een andere manier om toch naar de overkant van het woonerf te kunnen komen. Nike sloeg een paadje in naar rechts. Vanaf daar zou ik hem verder navigeren. Op deze route allemaal stoepjes, paaltjes en parkeerbanden. Na 20 meter besloot Nike dat ook deze kant op niet kon en weer werd ik met een ferme zwaai teruggedraaid richting het punt waar we gestrand waren.
Nog voor ik zelf een alternatief kon bedenken besloot Nike tot de enige overgebleven mogelijkheid…. Naar huis, terug in de mand.
“Hee wacht, dat is niet de bedoeling! We kunnen toch niet terug naar huis? Ik heb straks een afspraak!” Ik keek op mijn horloge en zei, “We hebben nog wel even tijd voor een paar paadjes van het bos. Ga je mee? Gaan we even naar het bos? “
Nike liet dat zich geen 2 keer zeggen. Draaide resoluut weer om richting woonerf en stak het punt waar hij 5 minuten daardoor echt niet meer wist hoe het verder moest, probleemloos over.
“Smiecht! Ik ben blij dat je navigatie het weer doet!”
