Supermarktsoap Willekeurige doordeweekse dag rond de klok van vijven. Het is druk in de supermarkt. Links en rechts schieten haastige koopjesjagers mij voorbij. In de kinderhoek, die ik na binnenkomst vrijwel direct passeer, zitten steevast peuters. Wat er op het televisiescherm te zien is, deert ze niet. Wat er te slopen valt des te meer. Plastic armleuningen worden losgetrokken en als slagvoorwerp gebruikt. Soms rolt er een sinaasappel uit het hoekje vandaan. Peuters hebben de beschikking over een eigen miniboodschappenwagen. Moeder stopt hier wat van de boodschappen in. Sinaasappels rollen leuk en zijn helemaal niet lekker. Een beproefd spelletje is geboren.
Verderop in de winkel schuifelt een oude man door de paden. Het is een ontroerend beeld van een eenzame weduwnaar die met de dagelijkse boodschappen ook de dagelijkse praatjes haalt. Zijn wat verwassen kleding verraadt het ontbreken van een wasmaatje. Mogelijk worden alle kleuren en soorten bij elkaar en niet kouder dan op zestig graden gereinigd. Een kilo belegen kaas, het halfje wit en twee doosjes zeebanket worden liefdevol door de oude man in zijn grote boodschappenkar gelegd, welke hij tevens gebruikt als afbakening van de koffiecorner waar hij graag twee cappuccino drinkt en het dagblad leest.
Er komen jonge knapen voorbij. Druk, bijna driftig, tellen zij hun geld. Ze botsen hierbij tegen andere klanten op. Kwaliteit kost wat: zonder aanbieding ruim een euro voor een blik Red Bull. In de handen van de grootste jongen een 4pack. Dit levert volgens hem een aanzienlijk voordeel op. Ook de kokosmakronen zijn in grootverpakking uitgekozen. De buit kost de groep een slordige zes euro, wat neerkomt op een inleg van anderhalve euro per persoon. Over smaak valt niet te twisten. Het is dit of geen coole vrienden meer. “Dan ga je maar lekker appelsap drinken bij die nerd uit de eerste” is het betoog.
In de hoek bij de voorverpakte vleeswaren twee heren, veertigers. De gang naar boterhamworst en spekjes versperrend, spreken zij over exen en kids. Schrikbarend hoge alimentatie, verdraaid onpraktisch co-ouderschap. Verwennerij van kinderen met twee luxe vakanties, “volgend jaar wordt het toch echt de camping in Frankrijk”, drie sporten en vijfentachtig vriendjes in beide buurten. De mannen werken hard, verdienen veel en zijn niet gelukkig. Er mist wat. In ieder geval missen zij maandelijks veel geld. Wellicht dat hun ex-vrouwen hierdoor bonusaanbiedingen kunnen inslaan om des weekends te genieten van meidenavonden met goede wijn en dure kaasjes.
Bij de kassa aangekomen zie ik twee dichte kassa’s en een met een aanzienlijke rij. Hier ligt de band vol met boodschappen. Het is niet duidelijk waar op gewacht wordt. Vooraan een onzekere knul, hierachter een oudere dame met kleinkind, twee bouwvakkers met blikken bier en krentenbollen in de hand. Er wordt wat rondgekeken, schouders opgehaald. De caissière mompelt iets over wachten op de klant. Na vijf minuten komt deze aangerend. “Oh, wat gênant. Oh, wat erg. Nou, mijn excuses hoor. Had het echt even nodig. Heerlijk.” De klant in kwestie had vlak voor zij aan het inpakken van haar boodschappen begon een oude bekende gespot en was hier op afgestapt. Helemaal de tijd vergeten.
Nu is mijn vraag aan u: kan dit alleen in een Heemsteedse supermarkt?
