Zodra ik kinderen passeer zwijgen mijn gedachten en staan mijn oren wijd open. Er is niets zo mooi als pure kinderlogica.
Hier in de straat woont een Jip van 10 jaar. Jip heeft een druk sociaal leven op straat en ik zie haar over een jaar of 15 zeker wel voor een klas staan in het basisonderwijs. Jip vertelt graag over Nike en hoe bijzonder zij hem vindt. Vroeger toen zij jong was werd haar verhaal gedreven door haar eigen kinderlijke logica. Langzamerhand neemt de volwassen waarheid, over het wel en wee van een geleidehond, het over in haar verhalen.
Als ik aan kom lopen rent Jip op mij af, een groepje kinderen rent achter haar aan.
“Hooiii….!!! “ “ Hai Jip, Nike is wel aan het werk he, zeg ik” Jip antwoord binnenmonds met een klein zacht geluidje. Ik blijf even staan, het kan wel even. “Kijk jongens, dit is Nike de blindengeleidehond”, begint Jip te vertellen.
Dan krijgt de situatie een verrassende wending. Uit de groep stapt een klein jongetje naar voren. “ Ik weet dat…. Ik ken die…. Ik heb die honden wel eens op de televisie gezien.” Glunderend gaat het jongetje naast Jip staan. Hij weet het en hij zal het wel eens even vertellen. Jip weet niet helemaal hoe het nu verder moet en kijkt naar mij. “ Vertel eens”, zeg ik tegen het jongetje?
“Deze hond is een helphond. Deze hond helpt u om de weg te vinden. Net zo lang tot u de weg weet. Als u de weg weet kan u de weg alleen lopen en kan de hond naar een andere meneer of mevrouw om die te helpen zoeken naar de weg.”
Ik kijk naar Jip en Jip kijkt naar mij. Jip is nog net te jong om de essentie van het verhaal eruit te halen en de details die niet kloppen om te buigen. Het jongetje heeft tenslotte deels gelijk. Nike helpt mij op straat bij het lopen van mijn routes. Ik besluit zelf het woord te nemen. “Weet je…” zeg ik…. “ Nike helpt mij met mijn routes, dat klopt. Maar als ik het weet hoeft hij niet weg hoor, dan lopen we de routes gezellig samen! Nike mag voor altijd blijven!” Aan Jip vraag ik of zij kan vertellen wat Nike onderweg op zo’n route allemaal nog meer doet. Ze antwoord dat Nike ervoor zorgt dat ik nergens tegennaan loop of over struikel.
Het is genoeg. De groep rent er weer vandoor. Jip stopt even en roept nog even bezorgd “Kan Nike ook veters strikken of helpt hij u dat u er niet over struikelt? “ Dan rent ze er zonder gedag te zeggen vandoor.
“Ach lieve schat”, ik kijk even liefkozend naar Nike en zak door mijn knieeen om mijn veters te strikken.
