Het is een mooie zonnige dag. Aan de waterkant ontmoet Nike uw hond. Nike begint met het rennen van rondjes als uitnodiging naar uw hond toe. Uw hond kwam onderweg een stok tegen en daarmee draaiden de achtervolging rollen zich om. Beide moesten we om de gedragingen van onze honden lachen. Tussendoor kwam Nike af en toe even contact zoeken.
Het socialize moment tussen ons was hiermee geboren.
“Wat een prachtige mooie glimmende slanke labrador heeft u mevrouw!” “Dank u wel,” antwoord ik.
De honden hebben geen tijd voor een praatje en rennen er weer vandoor. Nieuw speelvolk meldt zich bij de vijver. Wie weet zit er weer wat leuks tussen.
Ook wij vervolgen ons gesprek. U bent opa van een klein kindje. Naast de liefde voor uw eigen hond bent u opslag verliefd op Nike. Honderd uit bevraagt u mij over zijn karakter, zijn postuur, zijn kennelnaam en zijn brokken. Nike mocht in het bos even gewoon hond zijn en dus besloot ik met meest bijzondere aan mijn Nike nog even voor me te houden. U verrast mij door geen moment uw snackbar uit uw eigen jaszak te overhandigen aan Nike, het zelfs niet door uw kleinkind te laten doen. Als Nike is uitgespeelt komt hij bij ons bankje staan en schudt zich eens lekker uit. “Oh Sorry”, zei ik beschaamd, maar het was niet nodig zei u.
Dan is het weer tijd om huiswaarts te gaan. Ik haal mijn tas en het tuig van Nike onder het bankje vandaan en roep Nike om hem vervolgens in te tuigen. Naast mij hoor ik allerhande vermakelijke kreten uit uw mond komen. “Ah! Oh? Nee? Echt?? Kijk nou! Dat meen je niet?“
“Meike, Meike kom eens kijken, die mevrouw heeft een hocus pocus hond!”
Het meisje komt naar u toe gerent en gaat naast u staan. U staat tussen het meisje en Nike in. “Kijk Meike, dit is een hele speciale hond! Deze hond kan toveren! Net was hij een speelhond en nu is hij blindengeleidehond, en helpt hij die mevrouw op straat.”
Nike, die al keurig in de werkmodus staat, wacht het geheel gelaten af. U was zelf inmiddels door uw knieën gezakt en zat gehurkt met aan uw ene kant Nike en aan de andere kant uw kleindochter. “Als je een blindengeleidehond ziet Meike, dan mag je die nooit aaien. Anders kan hij zijn werk niet goed doen. “
Dan slaat u totaal onverwacht uw beide armen om Nike ‘in werkmodus’ heen, en geeft hem een dikke zoen op zijn neus. “Jee knappe man ik heb je nog nooit zien werken maar ik ben nu al trots op jou! Doe je best op de terugweg en breng vrouwtje veilig weer thuis.”
Soms, heel soms, is een berisping even niet op zijn plek…..
“Vooraan Nike”
“Is dat een blinden hocus pocus hond opa?”
“Ja Meike, zwaai maar……”
En nog lang, vast heel lang werden we nog nagezwaaid.
